Biblioteka

Miała dosyć samotności i wszystkiego innego co zastawała codziennie po powrocie do hotelowego pokoju. Nie mogła już znieść tej ciszy otaczającej ją ze wszystkich stron, więżącej w swoich objęciach od dłuższego czasu jasnowłosą istotę poszukującą swego braciszka. Nie mogła odnaleźć Rosji, nie chciała przyjąć do siebie tego faktu iż on prawdopodobnie nie chce być przez nią odszukany i złapany bo była pewna, że wtedy już nie wypuściłaby go więcej i musiałby z nią zostać, jeśli jej namowy by nie zadziałały zawsze miała siostrę Ukrainę do pomocy.
Wchodząc do biblioteki bardzo uważała na to by nikt jej nie zauważył, nie wiedziała czy chce by taki na przykład Polska ją zaczepiał więc stawiała ostrożnie kroki w kierunku regałów zachowując się jak najciszej, ale głowę miała uniesioną wysoko do góry, duma nie pozwalała jej na opuszczenie podbródka.

Nie miał pojęcia, dlaczego Natalia prowadziła go właśnie tutaj. Zapowiadało się świetnie, już nawet chciała się rozbierać! Ale cóż po tym, skoro zaciągnięty został do biblioteki? Mieli czytać wspólnie poezję? Być może było to urocze, romantyczne, jednoczące... ale kilka wieków temu. Teraz biblioteka kojarzyła się z kurzem, nudą, kurzem, książkami, kurzem, ciszą i kurzem. Franek kichnął.
- Och, wybacz, ma cherie... - Powiedział głośnym szeptem, jakby bojąc się, że za każde podniesienie głosu zostanie okrzyczany. Rozejrzał się. Jak się spodziewał, niewielu było amatorów takich miejsc. A może więc wybór był przemyślany? Skoro nikogo nie spotkają... Natalia zadziwiała.
Nie chcąc dać jej uciec dalej między regały, objął ją od tyłu.
- Madame~? Chyba zabrnęliśmy już wystarczająco daleko~

Francis podobał jej się wystarczająco by dostąpić tego zaszczytu spędzania z nią czasu. Nie narzucał się, zachowywał podstawy savoir-vivre i przede wszystkim potrafił wywołać u niej ten tak inny uśmiech od tego jakim raczyła cały świat na co dzień. Jej biblioteka kojarzyła się ze spokojem, chwilą wytchnienia od tych wszystkich rozkrzyczanych krajów pragnących każdego uszczęśliwiać na swój sposób. Wzięła go ze sobą bo właśnie tego chciała, nie było w tym żadnych ukrytych motywów, przynajmniej to był fakt.
- Nic się nie stało. - Odpowiedziała równie głośno jak i on widząc, że nie ma w pobliżu nikogo niepożądanego kto mógłby im w czymkolwiek przeszkadzać. Monsieur Francja wydawał jej się być odpowiednią osobą do dłuższego dotrzymywania jej towarzystwa. Nigdy nie podejmowała z góry nieprzemyślanych decyzji, zdrowy rozsądek jej tego zabraniał. Wybór miejsca więc był jak najbardziej podjętą decyzją prawidłową.
- Ah...! - została przez niego zaskoczona kiedy silne, męskie ramiona owinęły się wokół jej kibici... tfu.. teraz mówiło się talii. - Też tak myślę, mon cher. - odpowiedziała w połowie po francusku, a w połowie w języku wspólnym.

Nigdy by nie przypuścił, że ta blond piękność ze Wschodu trafi w jego ramiona, poniekąd z własnej jej woli. Nie zamierzał swojej szansy zaprzepaścić. Wiedział przecież, że to się może nie powtórzyć.
I tylko nieprzyjemny dreszcz przeszedł mu po plecach, gdy pomyślał o Ivanie i jego ewentualnej złości. Z drugiej strony, może wręcz będzie mu wdzięczny? W końcu Natalia choć przez pewien czas przestała myśleć o nim, a zwróciła się ku innemu mężczyźnie...
Mógł skomentować jej francuski. Mógł wytknąć błędy w akcencie. Ale nie zrobił tego. Przyciągnął ją do siebie, odgarnął jej włosy i cmoknął w kark.
- I po cóż zawędrowaliśmy aż tak daleko, madame? Czyżby było tu coś, co chcesz mi pokazać?

Sama nigdy nie podejrzewała, że znajdzie się w takiej sytuacji kiedy to Francis nie będzie jej wrogiem, a... przyjacielem? Nie to nie było odpowiednie słowo dla tej dziwnej, nowo wytworzonej więzi między nimi... tego nie dało się nazwać jeszcze przyjaźnią, a może już się nie dało. Pogubiła się we własnych myślach więc skupiła je na osobie jasnowłosego. Nie zastanawiała się nad tym jak zareaguje na to braciszek Rosja bo odkryła, że właściwie nawet wolałaby chyba, żeby się dowiedział i wściekł. Przyjęłaby wtedy tę wściekłość na siebie nie pozwalając by wyżył się na kimś innym. Uśmiechnęła się, była wdzięczna z powodu nie komentowania jej wymowy... niezbyt lubiła język towarzysza, ale nie powiedziała tego na głos. Był on trudny i nie do końca kojarzył jej się z miłością, a raczej z przesadną jej ilością. Swojego akcentu zaś nie mogła poprawić... taki już był i musiał zostać.
Przyciągnięta bliżej pisnęła zaskoczona i spłonęła głębokim rumieńcem kiedy zdała sobie z tego sprawę. Oj, niedobrze... pozwoliła sobie na okazanie słabości. Odchrząknęła cicho nim zabrała głos. - Znajdziemy tu ciszę i spokój... z daleka od ludzkiego gwaru. I... - zawahała się by dobrać odpowiednio słowa. - ... mogłabym ci pokazać wiele, niekonieczne tutaj.